Schaduw

In de media rouleert een selecte groep van succesvolle namen in de paardensport. Je komt ze steeds weer tegen. Het zijn vaak ruiters en amazones met goede wedstrijdresultaten, maar ook mensen met een goed bekeken social media account, de zogenaamde “influencers”, die alle aandacht krijgen. Je zou bijna gaan denken dat deze groep de elite vormt van de paardenwereld, maar er is nog een hele belangrijke groep, die buiten de spotlights blijft: de echte “paardenmensen”.

Waar de hippische sterretjes elkaar verdringen om aandacht van de pers en het publiek, blijven de echte paardenmensen liever in de luwte. Deze mensen zijn meer geïnteresseerd in hun liefde voor paarden en de omgang met paarden. Zij richten zich op het verzorgen, het fokken, het africhten of lesgeven en zijn minder geïnteresseerd in de glorie van het succes. Het zijn deze types die tegen de stroom in durven roeien en voor wie het paard centraal staat.

Echte paardenmensen

Maar wie zijn dat, de echte paardenmensen? Je zult ze niet op Facebook vinden, waar ze trots posten hoeveel kleuren zadeldekjes ze hebben, maar misschien wel bij jou op stal. Het zijn mensen met jarenlange ervaring met paarden, mensen die paarden kunnen “lezen”, die problemen kunnen oplossen met geduld en kennis en die “moeilijke paarden” weer aan het lopen kunnen krijgen. Hun toewijding vindt zijn oorsprong in de onbegrensde liefde en fascinatie voor het mooie dier dat een paard is. Vaak zijn ze van kinds af aan al bezig met “al wat hinnikt”. Begonnen met een eigenwijze Shetlander en via schonkebonkige paarden beland in de paardenwereld. Een goed voorbeeld daarvan is Carl Hester die in zijn autobiografie "Making it Happen" (leestip!), vertelt over zijn eerste paard, dat eigenlijk een ezel was! Dat staat wel in schril contrast met de jongelui die tegenwoordig geholpen door pa en ma vanaf het begin op dure ponies gezet worden.

De echte paardenmensen kunnen ook fokkers zijn, die zich niet blindstaren op snel commercieel succes door te dekken met de populaire hengst van dat moment, maar hun eigen visie volgen. Of juryleden, die zich durven impopulair te maken om zo een bijdrage te leveren aan wat zij zien als kwaliteit in de sport. Instructeurs die tegen de stroom in van de snelle medailles, aandacht schenken aan het vestigen van een solide rijkunstige basis. Dierenartsen die hun klanten durven vertellen waar het échte probleem zit. Handelaars die hun paarden niet aan de hoogste bieder verkopen, maar aan de beste match. Journalisten die kritisch durven te zijn, niet bang om verketterd te worden. Kortom, mensen met liefde voor paarden, die tegen de stroom in durven te roeien, vaak tegen hun eigen belang.

in de schaduw

Terwijl alle ogen gericht zijn op de winnaars in de ereronde zijn het juist deze mensen die op de achtergrond het verschil maken. Zij staan garant voor een eerlijke en paardvriendelijke sport en een mentaliteit die met de paarden meedenkt in plaats van ze als middel te beschouwen voor het eigen succes. Terwijl de winnaars huizenhoog geprezen worden, lijkt het alsof de echte paardenmensen in de schaduw hun mindere zijn. In veel gevallen zijn de paardenmensen qua kennis en ervaring superieur aan de vaak jonge ruiters, die het geluk hebben om getalenteerde paarden te mogen narijden. Daarom is het jammer dat de media zich vooral richt op de hippische BN-ers en minder op de mensen die op de achtergrond blijven. Ze zouden wel wat meer in de spotlights mogen staan, ook al willen ze dat zelf niet.