Dan kom je van je paard en het ging wéér niet zoals je had gehoopt...om moedeloos van te worden. De sociale media staan vol van fantástisch dravende paarden, met als commentaar "He's on fire!!" 💪🔥🔥🔥 en jouw paard wil maar niet vlot voorwaarts gaan. "Houd moed", zegt je instructeur, "het komt wel". Je knikt beteuterd en je twijfelt of je dat ooit gaat meemaken.
Die profi's hebben het maar gemakkelijk, met die paarden die gewoon hun werk doen..."zo één zou ik er ook wel willen hebben", verzucht je.
Ik wil je graag de keerzijde van het succes laten zien, misschien kan je daar hoop uit putten als de moed je weer eens in de rijlaarzen zinkt: je bent niet de enige!
Zelf hebben wij jarenlang meegewerkt op topstallen en samen getraind met de beste dressuurruiters en ik wil graag een tipje van de sluier oplichten over dat perfecte plaatje dat jij te zien krijgt. Ook bij de topruiters geldt dat zij moeten laveren tussen hoop en wanhoop. Die paarden die alles schijnbaar zo gemakkelijk doen en de ruiters die daar met een glimlach op zitten en zonder een zweetdruppeltje de moeilijkste oefeningen laten zien, hebben ook een keerzijde. Dat het niet altijd vanzelf gaat zie je niet in de ring. Maar wel tijdens de training op maandagochtend. Dan blijkt dat zelfs het succesvolle Grand Prix paard ineens vergeten is hoe je een losse wissel moet rijden, of ineens geen zin meer heeft om aan te piafferen. Ook die ruiters krijgen het weleens benauwd: los dat probleem nog maar eens op met alweer een grote wedstrijd in het verschiet.
Ook de africhting van jonge paarden naar het hoogste niveau gaat niet in een steile opwaartse lijn. Juist die talentvolle paarden hebben zo hun eigen mening en maken je als ruiter soms wanhopig. Er is een hoop geld geïnvesteerd in de aankoop en de druk om te presteren is hoog. Topruiters vermijden angstvallig dat er slechte berichten naar buiten komen. De prestaties van deze ruiters moeten boven iedere twijfel verheven zijn, dus ze posten foto's van die momenten dat het even heel erg goed ging met als commentaar dat alles koek en ei is, maar ondertussen blijft het struggelen. Net zo lang tot het weer goed gaat en ze in de ring kunnen schitteren. Dan lijkt er geen vuiltje meer aan de lucht.
Er is één categorie ruiters die zich niet aan deze zelf opgelegde censuur houdt: de absolute top. Ik raad je aan om onder de kerstboom de boeken van kampioenen als Isabelle Werth en Charlotte Dujardin eens te lezen. Hierin leggen zij openhartig uit voor welke uitdagingen zij stonden en hoe diep ze soms moesten gaan. Ik pleit er voor dat topruiters in hun communicatie ook eens vertellen tegen welke problemen ze oplopen. Daar wordt hun boodschap alleen maar sterker en geloofwaardiger van en onze bewondering niet minder.
Voor nu aan degenen die soms de moed dreigen te verliezen: troost je, het komt bij iedereen voor en met goede begeleiding ga je daar mee leren omgaan. We zien je wel op de wedstrijd: "He's on fire" roepen!