"Bubbel"

Hoefslag #1 2025

Nederland heeft een rijke historie in de paardensport.

Kenmerkend voor de Nederlandse ruiters, maar ook voor de fokkers van de Nederlandse paarden, was dat zij vaak een eigen koers volgden- en dat was niet zonder resultaat. Als er sprake was van vernieuwing in de sport kwam dat vaak uit Nederlandse hoek.

Kenmerkend voor de Nederlandse ruiters, maar ook voor de fokkers van de Nederlandse paarden, was dat zij vaak een eigen koers volgden- en dat was niet zonder resultaat. Als er sprake was van vernieuwing in de sport kwam dat vaak uit Nederlandse hoek.

Het Internationale systeem

Het systeem waar wij inmiddels veertig jaar naar trainen zou je het “Duitse systeem” kunnen noemen, maar omdat de hele wereld volgens dat systeem traint, noem ik het liever het “Internationale systeem”.  De hele wereld? Nee, er is één klein landje, dat zijn eigen systeem hanteert: het systeem van “Maak hem maar scherp”, en dat land is Nederland.

Ingrid Klimke, een klassieke amazone in de Duitse traditie...

Op papier hanteert de Nederlandse sportbond wel dezelfde uitgangspunten, die van het door de FEI gehanteerde Trainingscala, maar in de praktijk blijkt de interpretatie sterk te verschillen. Het cruciale verschil is gelegen in het gebruik van de benen van de ruiter. Waar in het aan ons gelieerde FEI systeem wordt gewezen op de verbinding die er moet zijn tussen de benen van de ruiter en het lichaam van het paard (“omarm je paard”) ligt bij de Nederlandse ruiters de nadruk op “vlug voor het been” , vaak uitmondend in “vlucht voor het been”. Er wordt met een afgestoken been gereden dat alleen doorkomt om het paard naar voren te jagen. Het paard vlucht voor het been en wordt geremd met de teugel. Bij bepaalde types voordelig gebouwde paarden, zoals ook dekhengsten dat zijn, lijkt dit te werken. De paarden lopen spectaculair in een hoog tempo door de baan en scoren op de uitgestrekte gangen. Meestal haken ze echter af bij de verzamelde oefeningen, hoewel, een enkeling schommelt zich daar ook doorheen. Dat de verbinding met de hand strak is en de mond geen vriendelijke indruk maakt, nemen we kennelijk voor lief.

Acceptatie van het been

In de “FEI methode” staat de acceptatie van het been centraal. Been en zit van de ruiter vormen 80% van de communicatie met je paard. Je voelt zijn beweging en kunt taktmatig drijven, zonder dat het paard vlucht. Door die zachte verbinding is ook een fijn contact met de mond van het paard mogelijk. Zó wordt een paard Durchlässig en zal het zonder spanning of verzet de oefeningen uitvoeren. Een “happy athlete”.

Je kunt het de ruiters echter niet kwalijk nemen dat ze zo rijden. Hoe zouden ze moeten weten dat het ook anders kan, als de Nederlandse Hippische Opleiding deze manier van harte ondersteunt en zelfs bevordert. De Nationale ORUN opleiding loopt voorop als het gaat om “tempo maken” en ook het jurycorps vindt "activiteit" hetzelfde als “voorwaarts”. Een discussie hierover wordt afgedaan als “je zit in de verkeerde bubbel”. Verkeerd? Uit die bubbel komen wél de succesvolle combinaties, die laten zien wat Lichtheid en Ongedwongenheid wérkelijk is.

Als wij aansluiting willen houden met de internationale paardensport, zullen we eerst moeten kijken naar onze eigen basis ruiteropleiding, in plaats van ons blind te staren op “racetalenten”. En misschien ook eens een kijkje nemen bij die andere bubbel.