Iedereen die weleens een wals gedanst heeft weet dat het bijna onmogelijk is om je níet te laten meevoeren in de maat van de muziek. De muziek maakt de dans en zelfs als je het zou proberen lukt het niet om daar in de beweging tegenin te gaan. En dan heb je ook nog je danspartner, die flink zal tegenstribbelen als je elke beweging tegen de maat inzet.
Zelf ben ik het type dat op feestjes met aangeknepen billen naast de dansvloer zit, hopend dat niemand mij zal opmerken en zal vragen voor een dans. Maar de werkelijkheid is anders! Sinds enige jaren ben ik er achter dat ik best wel gevoel voor ritme heb en ook aanleg om te leren stijldansen. Dat kwam zo. Ik werd eens meegevraagd om te kijken naar een danswedstrijd en het leek me leuk om dat eens mee te maken. Na afloop van de wedstrijd zat ik nietsvermoedend aan de kant toen van alle kanten mensen de vloer op stroomden om een dansje te wagen. En je raadt het al: mij werd ook gevraagd om het eens te proberen. Na wat tegenstribbelen en excuses dat ik geen ritmegevoel heb stond ik met knikkende knieën de eerste pasjes van de Engelse wals te doen... een lang verhaal kort: ik heb dansles genomen, bleek weldegelijk ritmegevoel en losse heupen te hebben en kwam al vlot thuis met het diploma "zilver". Ik dans nu niet meer, maar als ik op mijn paard zit beeld ik me weleens in dat ik weer een walsje dans en dat het paard mijn partner is.
Door soepel mee te swingen in de beweging van het paard, kan je het ritme aangeven, versnellen of juist verkorten, zonder grote teugel- of beenhulp. En als ik, net als in de Rumba, een zijwaartse beweging maak, zet het paard op een natuurlijke wijze een appuyement in. In het door ons gehanteerde systeem "Skala der Ausbildung" wordt het onderwerp ritme en balans in de eerste fase "De Takt" al aan de orde gesteld. Om die balans te bereiken mag er bij zowel het paard als de ruiter geen spanning zijn, veroorzaakt door angst of fysiek ongemak.
In mijn zitlessen werk ik aan de houding van de ruiter, de core-stability, maar ook aan het wegnemen van onbewuste blokkades. Vaak zijn dat aangeleerde gewoontes uit instructieboekjes van weleer: "hakken laag, tenen naar binnen en op je achter-broekzak zitten". Of de gewoonte om bij iedere pas een onbewuste beenhulp geven.
Als aan de voorwaarden voor Takt voldaan is, zal deze takt zich als vanzelf gaan voordoen. Het paard zoekt de takt die hoort bij zijn eigen lichaamsbouw en begint te swingen. En er komt ook nog een bonus: het paard gaat zich ontspannen (Fase 2 van het Skala is "Losgelassenheit") en zoekt de hand op (Fase 3 van het Skala is "Anlehnung").
Veel van mijn leerlingen zijn pas op latere leeftijd serieus gaan rijden en zijn daar, net als ik zelf bij het dansen, volledig aan toegewijd. Niet zelden blijken ze veel meer gevoel te hebben dan ze zelf dachten en maken een snelle groei door. Zij genieten iedere dag van het dansen met hun paard, zoals ik op de dansvloer genoot van de tango, de wals en de quickstep. En dan hebben we het nog niet eens over de chachacha, de tango en de rumba!
